Historia histerii czyli baba bez bolca dostaje pierdolca.

Dawniej przypisywana wyłącznie kobietom i łączona z nieprawidłowościami funkcjonowania macicy, histeria to różnego rodzaju zaburzenia dysocjacyjne i nerwicowe, które mogą dotknąć każdego, niezależnie od wieku, płci, czy sytuacji życiowej. Zachowania histeryczne cechuje nadmierna ekstrawersja, emocjonalność, płaczliwość oraz demonstracyjność zachowań.
Pojęcie histerii pochodzi z XX wieku p.n.e. Wówczas w Egipcie uważano, że macica (po grecku hystera) jest żywym zwierzęciem, które wędruje w górne partie ciała i uciskając na poszczególne organy powoduje rozmaite dolegliwości (zwłaszcza charakterystyczną duszność). Próbowano sprowadzić ją w dół za pomocą stosowania przyjemnych zapachów w dolnych okolicach ciała, a nieprzyjemnych w okolice nosa. Koncepcję histerii jako żywego zwierzęcia mógł nasunąć starożytnym widok kobiety w trakcie ataku histerii, wijącej się i rzucającej, która przypomina osobę zaatakowaną przez zwierzę.
To Hipokrates stworzył pojęcie histerii (gr. hysterikos), inaczej zwanej dusznością maciczną. Uważał, że wskutek braku aktywności seksualnej kobieca macica wysusza się i przemieszcza w górę "w poszukiwaniu wilgoci", uciskając serce, płuca i przeponę.
Przemieszczenia macicy miały być spowodowane nadmierną suchością i lekkością macicy. Odbyty stosunek płciowy miał czynić macicę wilgotną i uniemożliwiać jej wędrówkę, gdyż właśnie z uwagi na tę suchość oraz zbytni luz w brzuchu macica zaczynała wędrować w poszukiwaniu wilgoci. Odnajdywała wilgoć przylegając do wątroby. Przecinała przez to drogę oddechową, która znajduje się w brzuchu, co było przyczyną duszności. Macica mogła usadowić się także w okolicach serca i powodować niepokój, zawroty głowy, cierpnięcie nóg, utratę mowy.
W okresie średniowiecza lekarze za przyczynę histerii uznawali "wędrującą macicę", a teologowie – opętanie i czary. Jedynymi uznawanymi metodami leczenia była modlitwa i egzorcyzmy.
Histeria kobiet wróciła na tapet w XIX wieku za sprawą neuropsychiatry dra Pierre’a Janet’a, który opisał histerię jako chorobę nerwową, która charakteryzuje się dysocjacją świadomości, która powoduje, że osoba zachowuje się w skrajny sposób. Histeria kobiet objawiała się skrajną nerwowością lub niepokojem, dusznościami, omdleniami, lękiem, a także pożądaniem seksualnym, drażliwością, utratą apetytu i ochoty na zbliżenie (paradoks) oraz skłonnością do sprawiania kłopotów innym. W 1878 roku lekiem na histerię stały się wibratory. Według lekarzy doprowadzenie kobiety do orgazmu miało łagodzić objawy histerii.