Czyli: kink jako akomodacja w zaburzeniach i niepełnosprawnościach.
Moja przygoda ze światem pikantniejszych zabaw dla dorosłych się zaczęła, gdy doświadczanie chronicznego bólu wszystkich stawów naraz bez wytchnienia, odebrało mi możliwość czucia jakiejkolwiek cielesnej przyjemności.
Istnieje okres w moim życiu, gdzie depresja wygrywała. Byłyśmy w agonii psychofizycznej, zwykłe rzeczy przestały cieszyć, a tortury fizyczne nie ustawały. Trzymała mnie na tym świecie wyłącznie miłość Żony, bo ze środka mnie nie wychodziło absolutnie nic pozytywnego. To nie było życie, to była regresja do malutkiego pudełeczka w mózgu, w którym zaczynało brakować tlenu. Dusiłyśmy się w bólu, nie potrafiąc sobie z nim radzić.
To, co nie jest wiedzą powszechną: długotrwałe zmaganie się z chronicznym bólem bez ukojenia, na zawsze zmienia strukturę oraz biochemię mózgu. Po jakiś 5 latach na 100% zacznie się człowiek zmagać z kliniczną depresją i nie ma od tego ucieczki.
Dzięki sztukom walki, siłowni, treningom wielu różnych sportów, fizjoterapii, byciu gnębionymi, a także psychoterapii, nauczyłyśmy się bardzo ważnej lekcji:
Jeżeli coś boli, należy to poboleć bardziej, żeby zaczęło boleć mniej.
Ale nie można tego robić w głupi sposób, żeby nie zrobić sobie większej krzywdy.
Nauczyłyśmy się jak wykorzystywać ból zewnętrzny, do zagłuszania tego wewnętrznego, by być w stanie odblokować w mózgu czucie przyjemności. Drapanie, klapsy, chłosta, ciągnięcie za włosy. Masaż zbolałych mięśni i ścięgien także wyciąga ze mnie jęki z pogranicza bólu oraz ekstazy.
Uprawiamy także od czasu do czasu samowiązanie nóg, które nie tylko podnosi mi ciśnienie krwi, ale także przynosi ulgę w czuciu wiecznie napiętego nerwu. Ich napięcie jest takie, jakby się próbowało skłon robić. Mamy wrażenie, że wyrósł mi za krótki nerw względem długości nóg — ten ciągnący się od stawów biodrowo-krzyżowych, przez guzki na dupie, przez wewnętrzno-tylnią część nogi, aż do dużego palca u stopy.
Bycie unieruchomioną z opaską na oczy, nauczyło mnie czuć i rozumieć swoje ciało znacznie lepiej od wewnątrz, pod względem emocji, bólu oraz przyjemności. Deprywacja sensoryczna ZMUSZA osobę do skupienia się na czuciu siebie i ADHD nie ma jak rozkojarzyć.
Zakup fotelu ginekologicznego, umożliwił mi z powrotem toppowanie i dominowanie, ze względu na to, że mogę to robić w pozycji odpowiedniej dla swojego ciała — na krześle lub na stojąco, a nie na łóżku. Na łóżku możemy być raczej bottomkiem, bo trudno mi się rękoma podpierać i siedzieć z nogami pod swoim ciężarem.
Trzymanie mnie na krawędzi szczytowania, a później oraz z przeforsowywaniem poprzez przebodźcowanie wielokrotnymi orgazmami liczonymi w minutach, jest jedynym momentem w życiu, gdy przez kilka chwil zdarza mi się przestać czuć ból. Dosłownie rozkosz jest tak wielka, że bodźce bólowe nie docierają do mojego mózgu. Jedyny moment odsapnięcia od bólu 24/7. Moje ciało przeszywają konwulsje i spazmy, jakbyśmy co najmniej miały atak epilepsji. Więc oczywistym jest, dlaczego dążymy do rozciągania tej fazy. Same nie jesteśmy w stanie, potrzebujemy w tym... Zewnętrznej pomocy~
Czucie przyjemności w kontekście łóżkowym, na nowo wyciągnęło mnie do chęci życia i czucia przyjemności w małych nieseksualnych radościach dnia codziennego. Pomimo wiecznych tortur mojego ciała, odzyskałyśmy radość życia i jesteśmy małym słoneczkiem nadziei każdego dnia. Nawet jak już od dłuższego czasu nie mamy stałej osoby do zabaw, to nauczyło mnie to radzić i akomodować swój ból oraz niepełnosprawności znacznie lepiej.
A jak Tobie pomógł kink w seksualności oraz życiu?
Generalnie mamy wrażenie, że BDSM to taka integracja sensoryczno-mentalno-emocjonalno-cielesna dla dorosłych, która akomoduje nasze zwyczajnie ludzkie niedoskonałości ;)
Chcesz docenić moją pracę samorzeczniczą i społeczną? Zarzuć mi napiwkiem:
https://buycoffee.to/nastii
Najlepsze komentarze (0)